Εδώ σε αυτό το ένθετο του blog της ansa θα μου επιτρέψετε να καταχωρήσω ακόμη μια προσωπική εκδρομική εμπειρία σε ένα όμορφο χωριουδάκι στη καρδιά της Πελοποννήσου 25 χιλιόμετρα από την Σπάρτη. Τον Βασαρά.
Φεύγοντας ένιωσα στη καρδιά μου ένα τσίμπημα από ένα πελώριο πουρνάρι σαν αυτό της Βέρια (6,7 km από το Βασαρά) με πριωνωτά φύλλα να με κεντά χωρίς όμως να με πονά και να μου λέει: Μη φεύγεις κάτσε, πότε θα σε ξαναδώ; και δεν ήταν μόνο αυτό ήταν και τα άλλα δένδρα: Οι κουμαριές, οι δρυς, οι οξιές, οι καρυδιές, οι συκιές, τα δειλινά, οι παραμελημένες κληματαριές, οι αμυγδαλιές, οι ροδακινιές, τα πλατάνια, οι φλαμουριές..
Ας με συγχωρέσουν πολλά δένδρα και φυτά που δεν τους έδωσα σημασία και καταγραφή. Την προσοχή μου απέσπασαν για άγνωστους λόγους τα ανθρωπόσχημα ζεμπερέκια στις παλιές πόρτες των εγκαταλελειμμένων ή όχι σπιτιών. Η μυτούλα τους που εξείχε από το σώμα τους, το κεφαλάκι τους και τα ματάκια τους ήταν πολύ ομιλητικά. Κάθε ένα ήθελε μια διαφορετική ιστορία να μου διηγηθεί προφανώς συγκινημένο που κάποιος ύστερα από τόσα χρόνια μοναξιάς και εγκατάλειψης τα πρόσεξε. Με υπομονή και επιμονή άρχισαν να συγκεντρώνονται ένα ένα στο φωτογραφικό ηλεκτρονικό αρχείο και να παίρνει τη θέση που τους αξίζει.
Στο μέταλλο τους ο χρόνος έγραφε την προοδευτική τους ιστορία και η σκουριά δεν τα μείωσε αλλά τους πρόσθεσε αξία. Θυμόντουσαν τα κουρασμένα ροζιασμένα χέρια που τα άγγιζαν ελάχιστα και αυτά ανταποκρίνονταν αμέσως ειδοποιώντας το “κοκοράκι” να τους επιτρέψει να εισέλθουν στην πέτρινη καλόχτιστη αυλή με το πηγάδι, το σταύλο, το κελάρι, το κοτέτσι, το φούρνο, τη πέτρινη σκάλα, το Χαγιάτι. Θυμόντουσαν με δάκρυα σκληρές στιγμές αποχωρισμού για τη ξενιτιά κυρίως Αμερική τρυφερές στιγμές ανταμωμάτων, παλινοστήσεων, επαναστάσεων, προδοσιών, πολέμων, σφαγών, στεφανωμάτων, γλεντιών αλλά και ξεπροβοδίσματος αγαπημένων στο άλλο κόσμο τον κρύο τον υποχρεωτικό τον αγύριστο όπου μόνο η σκέψη των ζώντων προσεγγίζει.
Θυμόντουσαν τα (ζα) ζώα και τα πατήματα τους στο χωμάτινο δρομάκι φορτωμένα βιός για ανταλλαγή να πλησιάζουν και αυτά ως δια μαγείας να τους ανοίγουν τις μπάρες και τις αυλόπορτες διάπλατα φορτωμένα ιδρώτα και άπειρες ώρες δουλειάς στις λάκες και τα χωράφια. Φορτωμένα στάρια, άλευρα, καρύδια μύγδαλα, κάστανα σταφύλια για κρασί, αλλά και λάδι από μακρυά. Το εξασκημένο αυτί τους ξεχώριζε τους μουσικούς ήχους του φιλόμουσου αφεντικού τους θες το μουρμουριστό πονετικό τραγούδι, θες το ρυθμικό χτύπημα στη γράμμωση της μολυβιάς σανίδας από το εξίσου αποτελεσματικό αποκαλυπτικό κλειδί ή θες από κάποιο αυτοσχέδιο τουμπερλέκι που γεννούσε και αυτό άκοπα και δωρεάν ρυθμούς. (Το κλειδί τοποθετούνταν ψηλά σε κούφωμα (τρύπα) του εξωτερικού τοίχου να μην το φτάνουν τα παιδιά).
Για να διαβάσετε τη συνέχεια του έντεχνου λόγου μπορείτε να κάνετε κλίκ εδώ.
